En dat is ondanks de sociale problemen Maagzuur veroorzaakt, de film (en het boek, lees dat uitstekende boek !) voelt als zo'n geschenk. (Bernstein zelf bekritiseerde zijn ex-vrouw toen de roman werd gepubliceerd, maar het is moeilijk om sympathie voor hem te hebben nadat hij haar leven heeft verpest.) Neem het aan van iemand die deze film op een bijna-lus heeft gezien na een breuk: met Nora Ephron u begeleiden door romantische teleurstelling en liefdesverdriet is ongelooflijk genezend; hetzelfde geldt ook voor het kijken naar alles gepersonifieerd door Meryl Streep, die mijn persoonlijke favoriete uitvoering van haar carrière als Rachel neerzet, het bittere met het zoete in evenwicht brengt, wetende dat ze op de een of andere manier weer bij elkaar moet komen.
hbo max misdaaddocumentaires
Als Maagzuur vindt troost in de ellende van het leven, Ironweed doet precies het tegenovergestelde. Ook met in de hoofdrol Nicholson en Streep (die een geweldige cast leiden die ook Tom Waits, Diane Venora, Fred Gwynne en Nathan Lane omvat), is Héctor Babenco's bewerking van William Kennedy's Pulitzer Prize-winnende roman somber en somber - de weergave van het depressietijdperk Albany is misschien hoe Ephron Washington zag toen ze daarheen moest verhuizen, maar het biedt ook twee acterende titanen aan de top van hun spel.
Nicholson is de hoofdrolspeler in deze, die Francis Phelan speelt, een voormalige honkbalster wiens leven in puin ligt. Ik bedoel dat niet lichtvaardig: gekweld door de dood van zijn zoon waarvoor hij de schuld heeft, is Francis een neerbuigende zwerver die door het leven (en Albany) strompelt op zoek naar gezelschap en drank. Hij vindt beide vele keren in de film, samen met visioenen van de dode mensen in zijn verleden die hij op de een of andere manier onrecht heeft aangedaan. Het is verbijsterend om Nicholson zo'n zielige, hulpeloze figuur te zien spelen; hij is gewoonlijk zo vol kracht en bravoure (het laatste waarvan hij nog steeds doordringt in zijn optreden als Francis, vooral wanneer hij herinneringen ophaalt aan de meer triomfantelijke momenten in zijn leven).
Streep speelt Helen Archer, Francis 'mede-zwerver, drinkgezel en af en toe een minnaar. Haar persoonlijke geschiedenis is niet zoals gedefinieerd in de film, waardoor Streep haar beste werk kan doen door de hiaten in haar uitvoering op te vullen. Nog geen veertig toen ze de film filmde, is het indrukwekkend om Streep een vrouw te zien spelen die zo door de wereld is verslagen dat ze praktisch leeftijdloos is. Maar er glinstert een glimp onder al dat gruis, vooral wanneer Helen een volmondig nummer zingt in een jeneverfabriek, een dronken meezinger leidt die de film bijna van Nicholson steelt.
Een van de meest trieste momenten van Ironweed komt aan het einde van die geweldige scène, wanneer het duidelijk is dat Helen geen talent heeft (ze heeft het allemaal weggedronken, als ze er al een had om mee te beginnen) en haar mooiste moment is gewoon een fantasie om met haar eigen gruwel om te gaan wereld. Francis is er ook, maar hij kan haar niet redden - hij kan zichzelf niet eens redden. En hoewel het lastig is om zo'n teleurstelling van een film aan te bevelen, vooral naast iets veel lichters en geestigs, Ironweed biedt een performance-masterclass van zijn twee sterren (die Oscar-nominaties voor de film verdienden). Ironweed dient als een verrassend compliment voor Maagzuur dankzij Nicholson en Streep, want deze twee films - die een jaar na elkaar worden uitgebracht - laten twee artiesten zien op het toppunt van hun krachten.
Tyler Coates is een schrijver die in Los Angeles woont.
Waar te streamen Maagzuur
schurkachtig (miniserie)
Waar te streamen Ironweed