Miller speelt de opwinding van de Trashcan Man zo eerlijk mogelijk. De eerste momenten van de aflevering worden gedomineerd door zijn brede glimlach, en onder zijn angstige spiertrekkingen voel je een gevoel van vrijheid. Zelfs zijn bewegingen lijken vrijer. Meerdere keren zie je Trashcan voorzichtig lopen en zichzelf bewaken voordat hij in een uitbarsting van energie vertrok, omdat hij zich net herinnerde dat hij niet meer naar iemands regels hoeft te luisteren.En dat is verschrikkelijk. Het einde van de wereld zou een bron van rouw en spijt moeten zijn, maar voor Trashcan zijn het niets anders dan open wegen en gelukkige dagen vol vlammen. De ongelijke dualiteit van Miller geeft het werk van King prachtig weer.
King's verhalen zijn zo beklijvend omdat hij de kunst van verontrustende tegenstellingen onder de knie heeft: een fan die zo geobsedeerd is door een auteur dat ze klaar is om hem te vermoorden. Een clown die zich voedt met de angst van kinderen. Een idyllisch winterverblijf dat een nachtmerrie wordt. Het verwachte nemen en het zo draaien dat het nauwelijks herkenbaar is, is King's specialiteit. Miller begrijpt dit duidelijk. Wat Miller’s Trashcan Man zo spookachtig maakt, is niet dat je denkt dat hij je pijn gaat doen. Het is dat je echt geen idee hebt wat hij kan doen.
Nieuwe afleveringen van De stand première op CBS All Access op donderdag.
Kijk maar De stand op CBS All Access