'Game Of Thrones' Finale recensie: All Hail Bran The Boring
Game of Thrones was, zoals de meeste goede, succesvolle populaire kunst die op zijn schaal werd gemaakt, een te logge tekst om een enkel, stabiel, interpretatief kader af te leiden. Er waren te veel personages, te veel verhalen en te veel stijlen om een samenhangende verhalende, dramatische en thematische principes mogelijk te maken. Elke kijker kwam de show binnen via een andere weg en speelde graag in een aantal verschillende zandbakken. De show veroordeelde verkrachting en keurde ze per ongeluk goed. Het verafschuwde en verheerlijkte zowel geweld als wraak. Het richtte zich op en verrijkte zijn centrale vrouwelijke karakters, om pas op het einde de bal op hen te trappen. Het deed alsof het opkwam voor de mensen, maar kon niet anders dan vertrouwen op de essentiële uniciteit van elites. Het legde de ondermijnendheid van macht bloot, maar hield zich voornamelijk bezig met het louter geven van macht in de handen van karakters die we leuk vonden. Het deed al deze dingen tegelijk en nodigde zijn toehoorders uit om te grijpen wat ze erin wilden zien.
Benioff en Weiss bereikten iets dat niemand eerder op televisie had gedaan. Over een aantal jaar kunnen we terugkijken op die 73 afleveringen en enkele van de problemen van de laatste 13 vergeven, of we kunnen er gewoon voor kiezen ze helemaal te negeren, zoals we vaak deden met elementen uit de eerste 60. Er staat niets in de wereld krachtiger dan een goed verhaal, zegt Tyrion tegen de raad van de heren. Het verhaal van Game of Thrones heeft zijn einde bereikt, maar het verhaal over dat verhaal is nog maar net begonnen.
Evan Davis is een schrijver die in New York City woont. Volg hem op Twitter @EvanDavisSports
