Het verhaal zit in de titel. Hagai Levi's remake van Ingmar Bergman's Scènes uit een huwelijk is vrij letterlijk dat: scènes. De boekafleveringen van deze vijfdelige miniserie voor HBO voegen een assortiment van plaatsen en mensen samen, het vlees van de show bestaat uit weinig meer dan Oscar Isaac's Jonathan en Jessica Chastain's Mira die door de sensuele, sprankelende complexiteit van hun relatie werken. De sterkste passage van de show, afleveringen twee tot en met vier, laat ze gewoon een enkel conflict spelen met puur naturalisme - niet gehaast door de noodzaak om emotionele beats te comprimeren tot een strakke verhalende tijdlijn.
Er zijn momenten waarop Scènes uit een huwelijk voelt een beetje als een academische oefening voor een gevorderd acteerseminar. Het komt er echt op neer dat twee mensen, alleen in een ruimte, hun beheersing van karaktermotivatie moeten demonstreren. Op een gegeven moment verdwijnt wat Jonathan en Mira precies procederen door hun met gal gevulde gekibbel naar de achtergrond. Zijn hoe ze zorgen ervoor dat het zo moeiteloos en geleefd aanvoelt dat het de belangrijkste attractie van de show is - en Levi lijkt dit te beseffen, zoals blijkt uit de vierde muurbrekende koude openingen van de show die het onderscheid tussen personage en acteur opheffen.
Hoe geconstrueerd de verwaandheid ook mag aanvoelen, het is geen oefenterrein voor het duo dat op deze speelplaats van performativiteit slentert. Oscar Isaac en Jessica Chastain zijn echte toegewijden aan de technische kant van hun vak, en hun training levert enorme voordelen op in Scènes uit een huwelijk . De twee waren tijdgenoten en kameraden op de prestigieuze toneelschool van Juilliard, een gedeelde geschiedenis en vaardigheden die een prachtige meta-dimensionaliteit aan de show toevoegen. Hun vermogen om uit een gemeenschappelijke technische toolbox te trekken, plus twee decennia van vriendschap buiten het scherm, stelt hen in staat om op subtekst af te stemmen. Niet sinds DiCaprio en Winslet in Revolutionaire weg heeft een paar op het scherm opgesloten op zo'n krachtige persoonlijke en professionele frequentie.
Foto: HBO
de gallaghers tv-show
Zo vaak met deze titanische combinaties, kan de procedure ontaarden in een act-off van wie de ander kan overtreffen. Dat is niet het geval met de grootmoedigheid die Isaac en Chastain voor elkaar op het scherm bieden. De twee zijn zo bestudeerd in hun techniek dat ze hun nauwgezetheid, methodische voorbereiding effectief kunnen verhullen als organische onthullingen. Hoewel de show overgaat in schreeuwen, verleiden en zelfs zwaaien met vuisten, blijft het tweetal opmerkelijk in lijn met de toonhoogte die nodig is om een bepaalde scène te laten escaleren of te kalmeren. Het lijkt een beetje op vals spelen, maar wie zou het wagen om fout te noemen als het eindproduct van hun samenwerking zo fantastisch is? Tussen dit en 2014 Een meest gewelddadig jaar , zou het publiek nooit meer dan zeven jaar zonder een nieuwe Isaac-Chastain-joint moeten hoeven.
Het meest opvallende is dat de twee zelfs terugdeinzen voor de noodzaak om agressief op elkaars capriolen te reageren. Hoewel Scènes uit een huwelijk zijn focus op de aard van de uitvoering niet verbergt, zowel voor de camera als voor een partner, verraden de personages zelf nooit enige kennis van een groter publiek dan dat voor hun ogen. De complexe taal van toonhoogte en gebaren die ten grondslag liggen aan de relatie tussen Jonathan en Mira, is hermetisch afgesloten voor hun eigen kennis. Het is niet altijd logisch voor de kijker, maar deze volkstaal is logisch voor hen. Die interne logica is het enige dat er uiteindelijk toe doet om de show te laten werken.
Scènes uit een huwelijk is ook nooit toneelachtig, een opmerkelijke prestatie gezien de beperkingen die Levi aan zijn project oplegt. Beide acteurs hebben hun deel van het theater gedaan en hebben zich de verschillen tussen de mediums eigen gemaakt. Er is een subtiliteit en intimiteit in de uitvoeringen, vooral van Oscar Isaac, die onmogelijk zou zijn om in het theater te communiceren. Terwijl Levi's filmmaken misschien de panache mist van zoiets als Mike Nichols ' Wie is er bang voor Virginia Woolf? , een ander op één locatie gebonden huwelijksdrama, heeft het wel het goede verstand om de volledige contouren van de hoofdrolspelers vast te leggen.
Er zijn maar weinig artiesten die een project zo schaars kunnen dragen als Scènes uit een huwelijk puur op basis van deze procedurele precisie alleen. Geen van de argumenten rond carrière, kinderopvang, vleselijkheid en compatibiliteit is iets nieuws of anders. Maar in plaats van flitsend filmmaken, worden hun sudderende vijandelijkheden het spektakel op zich. Het gekozen formaat van Hagai Levi geeft de acteurs de ruimte om met ongehaaste gratie de buigpunten in het materiaal te vinden. Hij zorgt ervoor dat ze de grote momenten verdienen; Isaac en Chastain grijpen altijd naar de gelegenheid door hun weg naar de conclusie te verkennen in plaats van het als verloren te laten voelen.
Hoewel de boog een beetje zeepachtiger aanvoelt dan het brandende origineel van Bergman, maakt het uiteindelijk weinig uit wanneer er twee dynamietuitvoeringen zijn met een volledige landingsbaan om te vliegen. Beide performers begrijpen dat deze ruzies slechts dieperliggende, onuitgesproken kwesties maskeren. Het is een sensatie om te weten dat Isaac en Chastain beide werken met de kennis van deze lagen die hun gedrag animeren. Het langzaam afbrokkelen van elkaars façades zal uiteindelijk de bezielende vraag van de serie raken: als twee eenmaal één worden in een huwelijk, kunnen ze dan ooit Echt zichzelf ontwarren?
Marshall Shaffer is een freelance filmjournalist uit New York. Naast RFCB is zijn werk ook verschenen op Slashfilm, Slant, Little White Lies en vele andere verkooppunten. Op een dag zal iedereen snel beseffen hoe gelijk hij heeft Voorjaarsbrekers.